H Έρεντις κοίταξε έξω από το παράθυρο. Τα πάντα ήταν καλυμμένα με χιόνι, σαν ένα τεράστιο βελούδινο πέπλο να είχε καλύψει την πόλη και τα δέντρα μπροστά της και να την καλούσε να το βαδίσει.
"Περπατώντας στο χιόνι αφήνεις ίχνη, έστω και αχνά", της είχε πει ο Ντάριεν. "Έτσι επιτρέπεις στους άλλους να δουν και να ερευνήσουν προς τα πού πηγαίνεις. Πάντοτε να καλύπτεις τα χνάρια σου πάνω στη γη, Έρεντις", της είχε πει.
"Μα αν προχωράω μέσα σε ένα δάσος άγνωστο και ανεξερεύνητο, κι αν εγώ για πρώτη φορά πατάω τα κλαδιά και το χώμα του και χάνομαι μες στις συστάδες του, τα χνάρια μου θα είναι σαν δρόμος γι' αυτούς που θα 'ρθουν μετά από μένα, για να μη χαθούν. Κι αν πάλι περπατάμε πάντα στο κεντρικό μονοπάτι, όπως μου 'χες πει, επειδή όλοι πήγαν από αυτό το δρόμο, γιατί εγώ να το ακολουθήσω;", γύρισε και τον ρώτησε εκείνη. "Κι αν όλοι πήγαν από το λάθος δρόμο, γιατί εγώ να μην ακολουθήσω το δρόμο που εγώ πιστεύω πως είναι σωστός κι έτσι να χαράξω ένα καινούριο μονοπάτι; Αφού το ένστικτο πάντα μας οδηγεί σωστά, μου είχες πει, Ντάριεν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου