Δαίμονα κικλήσκω...

Δεν υπάρχει περίπτωση οι ταινίες να ξεπεράσουν τα βιβλία...Απλά δεν υπάρχει περίπτωση...
Η αίσθηση που μου άφησε η τριλογία όταν τη διάβασα πριν 3-4 μήνες περίπου ήταν απλά...ονειρική, μαγευτική, εντελώς μεταφυσική!

Η συμφωνία των αστεριών

Τα αστέρια περνάνε μια ζωή στο ταξιδιάρικο μπλε του ουρανού, χαζεύοντας ανέμελα και "αφ' υψηλού" τον υπόλοιπο κόσμο. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να σβήσουνε, να πάνε να πλαγιάσουνε με την καλή τους στα βάθη του ωκεανού...

Τη γνώρισαν μια νύχτα με ξαστεριά, όταν μαζί με τις φίλες της του βυθού λούζονταν στο φως του φεγγαριού. Και το ίδιο το φεγγάρι θαμπώθηκε από την ομορφιά της, που από τότε τους έκανε τη χάρη και κάθε νύχτα φέγγει πάνω στη θάλασσα τα νερά που τις οδηγούνε σπίτι, για να μη χαθούν...

Εκείνη δεν το πήρε στην αρχή χαμπάρι, πώς να το πάρει δηλαδή στα βάθη που κατοικούσε, ανάμεσα σε κοράλλια, σαλάχια και κουφάρια πλοίων...Της το σφύριξαν τα κύματα που πάφλαζαν στα βράχια. Κι οι γλάροι, που ξέκλεψαν το μυστικό απ' τους ναυτικούς, που μελετούσαν τ' άστρα κάθε βράδυ, προσπαθώντας να ορμηνέψουν την τρέλα τους. Κι η βροχή, που έφερνε το νοτισμένο άρωμα των συννέφων, που συνωμοτούσαν κι αυτά...Και το φεγγάρι, που αθετούσε πού και πού την υπόσχεσή του. Έκανε τη χάρη, βλέπεις, στους γειτόνους του και δεν εμφανιζόταν κάθε μέρα, μήπως η καλή τους ξεστράτιζε, έχαναν οι φίλες της τα ίχνη της και τύχαινε να 'ρθει κατά τα λημέρια τους. Μάταια, όμως...

Όταν με τη σειρά της "μπήκε στο παιχνίδι", δεν ήξερε ποιο να πρωτοδιαλέξει, έτσι όπως σουλατσάριζαν άτακτα μες στη νύχτα. Πού και πού, κάποια τολμηρά αστέρια της έκλειναν πονηρά το μάτι πίσω από το τελευταίο τολμηρό σύννεφο που τους κρατούσε τσίλιες, μην και τα πάρει χαμπάρι ο υπόλοιπος γαλαξίας...

Σύντομα, η όλη υπόθεση βγήκε στην επιφάνεια και προκάλεσε συγκρούσεις. Γιατί τα αστέρια ήταν χιλιάδες, αλλά η καλή τους στα βάθη της θάλασσας μόνο μία...Κι αφού τσακώθηκαν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο κι ήταν έτοιμα να εκραγούν από το θυμό και να γίνουν χίλια κομμάτια, πήραν την απόφαση, εφόσον δεν μπορούσε να την έχει κανείς χώρια, να μη τη στενοχωρούν κι εκείνη και να περιδιαβαίνουν τον ουρανό για χάρη της.

Αυτή ήταν λοιπόν η συμφωνία των αστεριών...Στήνανε χορό κάθε βράδυ για να χαίρεται η καλή τους, πότε σε κύκλους, πότε σε άλλα περίεργα σχήματα, που Εκείνη με τις φίλες της έβγαινε μέχρι τα ακρογιάλια των νησιών και τα μάθαινε σιγά-σιγά: το Αλέτρι, ο Κυνηγός, ο Σταυρός, τα Εφτά Αδέρφια...
Μια νυχτιά όμως, ένα αστέρι αποφάσισε να θυσιάσει τη μοναξιά του αιθεροβάμονα: αποστάτησε από το χορό και τρελό από πόθο διέσχισε κάθε γωνιά του ουρανού πριν πέσει τρεμοσβήνοντας στη θάλασσα, όπου το περίμενε η καλή του, για να σμίξουνε μαζί...

Από τότε, τα αστέρια αποφάσισαν ότι με τίποτα δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιο θα κέρδιζε την καρδιά της εκλεκτής του. Έτσι, κάποια στιγμή, σιωπηρά κάνουν το τελευταίο βήμα στο χορό και βάζουν πλώρη για το μεγάλο, λαμπερό και τελευταίο τους ταξίδι στον ουράνιο θόλο. Θέλουν για τελευταία φορά να ζήσουν και να γίνουν ένα με τον κόσμο, γι' αυτό θέλουν να αφουγκραστούν τα πάντα...Μερικά φεύγουν πολλά και άτακτα μαζί...Καθένα όμως ακούει ξεχωριστά και κάνει και κάτι διαφορετικό, σαν έναν τελευταίο "τσακωμό", μια ασυμφωνία μεταξύ τους...

Μέτρα καλά, ψυχή μου, τι ευχή αναφωνείς κάθε που ένα αστέρι πέφτει...

Φόβοι σε φόντο γκρίζο

Τους άλλους δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ούτε κι εκείνοι μπορούν. Και με τρομάζει η ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να πειστώ να γίνω σαν κι αυτούς. Δε θέλω!
Γιατί πρέπει να δίνω εξηγήσεις για ό,τι κάνω; Γιατί όταν οι άλλοι ρωτούν κι εσύ δεν απαντάς, είσαι αχάριστη, γιατί έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται, που ενδιαφέρονται...
Γιατί, για να σε δέχονται οι υπόλοιποι, πρέπει να γίνεις σαν κι αυτούς; Η πλέον απίθανη περίπτωση, βέβαια, θα ήταν να γίνουν σαν εσένα. Όχι, κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει κάτι τέτοιο σε κάποιον. Ούτε αυτό, ούτε την ανάγκη σου να σε αισθάνονται, να σε χρειάζονται...
Νιώθω ότι δεν είμαι απαραίτητη για κανέναν, ότι απλώς περιφέρομαι εδώ κι εκεί.
Ο κόσμος με φοβίζει, είναι άγνωστος για μένα. Νιώθω ότι αν βγω λίγο παραέξω, θα χαθώ και δεν θα μπορώ να γυρίσω πίσω, σε αυτό που είμαι πραγματικά και που δε θέλω να αλλάξω. Φοβάμαι, αυτό είναι...Ίσως όλα αυτά να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια δειλία...Όλοι δειλιάζουμε κάποτε...Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ αυτό το ρεύμα να περνάει πάνω από το δέρμα σου και να σε ανατριχιάζει από άκρη σε άκρη;

Το νιώθω συχνά. Κι όσο πιο πολύ με ταλαιπωρεί, τόσο περισσότερο θέλω να ξεφύγω. Να δραπετεύσω. Να φύγω μακριά, σε ένα μέρος απόμερο που δεν θα 'χω τίποτε απ' αυτά να μου τριβελίζει το μυαλό, να με κάνει να πνίγομαι, να με περιορίζει, να με κάνει κομμάτια...
Το έχω βρει αυτό το μέρος. Πετάω για το δικό μου κόσμο. Αυτόν τον κόσμο τον λατρεύω! είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θελήσω και οι ήρωές μου ζουν μπροστά μου, ερωτεύονται, κλαίνε, γελάνε, αγκαλιάζονται, τσακώνονται, μισούνται...
Κάθε φορά που δεν αντέχω άλλο σε αυτό τον κόσμο, ταξιδεύω στον άλλο. Γιατί ξέρω ότι εκεί πάντα νιώθω καλύτερα.
Γιατί αφήνω το μυαλό μου να πετάξει και να φτιάξει τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες....

Μέσα από ένα Graffiti ταξιδεύεις...

Ήταν μια ηλιόλουστη ημέρα...Τα ακουστικά με τη μουσική της Loreena McKennitt με απομόνωναν από τους σκληρούς ήχους της βιαστικής, πολυάσχολης και πηγμένης στην κίνηση Αθήνας. Οι ήχοι έφεραν τα βήματά μου κοντά σε ένα ξέφωτο και βρέθηκα να περπατώ ανάμεσα στα δέντρα. Οι ακτίνες του ήλιου σε κάποια στιγμή με τύφλωναν. Ναι, φυσικό ήταν. Οι πολυκατοικίες ανέκαθεν αναλάμβαναν πρόθυμα το ρόλο προστατευτικού τείχους για τα μάτια και τις αισθήσεις.

Ένα δασάκι...Θα ήθελα να φτάσω κάποια στιγμή να πω: "I went into the woods because I wished to live deliberately"...Κάπου στο βάθος διέκρινα ένα παλιό σχολείο. Σιωπή. Το μάθημα θα είχε τελειώσει προ πολλού. Πολλά graffiti στους τοίχους, πολλά συνθήματα, πολλές αφιερώσεις. Κοινοτυπίες. Τι με οδήγησε σε αυτό το μέρος, εκείνη τη στιγμή, που η μελωδία του "Mystic's Dream" αποκάλυπτε στον τοίχο μπροστά μου ένα διάλογο;

Merlin: Ξέρεις, είναι μοναχικός ο δρόμος του σοφού, να ξέρεις πάρα πολλά πράγματα, τα δάκρυα του κόσμου.
Morgana: Αλλά η δύναμη, η χαρά, η απόλαυση;
Merlin: Στιγμές, φευγαλέες στιγμές...
Morgana: Άσε με να σου απαλύνω τη μοναξιά σου. Δίδαξέ με.
Merlin: Μετρημένες είναι οι μέρες του είδους μας. Τα πνεύματα των Ρυακιών και των Βουνών σιωπήσαν. Είναι η εποχή των Ανθρώπων και των τρόπων τους. Δε θα ξαναανακατευτώ στις υποθέσεις τους.