Είχα πολύ καιρό να το κάνω αυτό: να πάρω ένα λεωφορείο από την αρχή του και να μείνω σε όλη του τη διαδρομή...Να χαζέψω τις στάσεις του μέσα από γειτονιές, πλατείες, να νιώσω πόσο διαφορετικός μπορεί να είναι ο δρόμος μια εδώ και μια λίγα μέτρα πιο 'κει...
Από το σχολείο και τη σχολή, μετά, μου έμεινε...Περιήγηση πίσω από ένα τζάμι, σαν ένας απαθής επισκέπτης σε κάτι ξένο, και μετά τα πόδια μου κι οι εικόνες μπροστά μου με οδηγούσαν σε μια συγκεκριμένη στάση...γειτονιά...δρόμο...στενό...
Κατηφορίζοντας έναν από τους πιο πολύβουους και γεμάτους κίνηση κεντρικούς δρόμους, άφησα την τύχη να καθορίσει τον τελικό προορισμό μου ένα απόγευμα, για άλλη μια φορά...Το μικρό λεωφορείο που εμφανίστηκε με άφησε στις παρυφές μιας γειτονιάς που έχει χαθεί μέσα στο "κακόφημο" όνομά της και κάπου-κάπου δείχνει να νοσταλγεί ακόμα την παλιά της αύρα...
Περπατούσα και σκεφτόμουνα ότι δε θα 'πρεπε να είχα αφήσει την ψηφιακή σπίτι...Μου αρέσει να βγάζω φωτογραφίες από μικρές χαραμάδες μη-κακογουστιάς μέσα σε αυτή την πόλη. Περπατούσα ακανόνιστα. Τυχαία ανάμεσα στα θεόστενα σκοτεινά δρομάκια...
Στάθηκα στη μέση ενός δρόμου κοντά σε μια πλατεία και για μια στιγμή δεν έκανα τίποτε άλλο. Απλά στεκόμουν εκεί με κλειστά τα μάτια κι ένιωθα να περνούν μέσα μου όλες οι εικόνες που μπορεί να είχα δει όλα αυτά τα χρόνια, όσες φορές είχα περάσει από εκείνη τη γειτονιά.
Συνέχισα να περπατάω. Άρχισα να κλαίω. Κάποιες φορές αυτό δεν μπορώ να το εξηγήσω, μου βγαίνει. Έκλαιγα για την κρυμμένη ομορφιά αυτής της γωνιάς στην πόλη που σχεδόν κανείς πλέον δε νοιαζόταν να ανακαλύψει...Για τους ανθρώπους εκεί που νιώθανε σαν "χαμένα κορμιά"...Για τα γενέθλια της καλύτερής μου φίλης που είχα ξεχάσει μόλις εκείνο το απόγευμα (Γι' αυτό να είχα πάρει, άραγε τους δρόμους, ξαφνικά μετά από τόσο καιρό;)...Για τη δική μου αδυναμία να σταθώ μπροστά σε έναν καθρέφτη και "ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου να υψωθεί και λόγο να ζητήσει"...
Όταν γύρισα κάποια στιγμή το κεφάλι μου σε ένα στενό δρομάκι δίπλα μου, είδα να ξεπροβάλλει δειλά..."Ε, εσύ εκεί, φαίνομαι καθόλου πίσω από τις πολυκατοικίες;"...από πάνω μου το φεγγάρι...Λαμπερό και γεμάτο...Και τότε όλα μέσα μου άλλαξαν. Η νύχτα δίνει άλλη όψη στις σκέψεις μας. Κι άλλη γοητεία στα μικρά και τιποτένια προβλήματά μας. Σαν όλα να λύνονταν κάτω από μια λάμπα σαν από αυτές τις παλιές που βρίσκονταν στις προκυμαίες των λιμανιών, δίπλα στα καράβια που φεύγανε...Εκεί που άλλοτε άραζε ένας ναυτικός να αγναντεύει τη θάλασσα και τώρα δυο ψυχές βρίσκανε μαζί καταφύγιο...