Δαίμονα κικλήσκω...

Δεν υπάρχει περίπτωση οι ταινίες να ξεπεράσουν τα βιβλία...Απλά δεν υπάρχει περίπτωση...
Η αίσθηση που μου άφησε η τριλογία όταν τη διάβασα πριν 3-4 μήνες περίπου ήταν απλά...ονειρική, μαγευτική, εντελώς μεταφυσική!

Η συμφωνία των αστεριών

Τα αστέρια περνάνε μια ζωή στο ταξιδιάρικο μπλε του ουρανού, χαζεύοντας ανέμελα και "αφ' υψηλού" τον υπόλοιπο κόσμο. Κάποια στιγμή έρχεται η ώρα να σβήσουνε, να πάνε να πλαγιάσουνε με την καλή τους στα βάθη του ωκεανού...

Τη γνώρισαν μια νύχτα με ξαστεριά, όταν μαζί με τις φίλες της του βυθού λούζονταν στο φως του φεγγαριού. Και το ίδιο το φεγγάρι θαμπώθηκε από την ομορφιά της, που από τότε τους έκανε τη χάρη και κάθε νύχτα φέγγει πάνω στη θάλασσα τα νερά που τις οδηγούνε σπίτι, για να μη χαθούν...

Εκείνη δεν το πήρε στην αρχή χαμπάρι, πώς να το πάρει δηλαδή στα βάθη που κατοικούσε, ανάμεσα σε κοράλλια, σαλάχια και κουφάρια πλοίων...Της το σφύριξαν τα κύματα που πάφλαζαν στα βράχια. Κι οι γλάροι, που ξέκλεψαν το μυστικό απ' τους ναυτικούς, που μελετούσαν τ' άστρα κάθε βράδυ, προσπαθώντας να ορμηνέψουν την τρέλα τους. Κι η βροχή, που έφερνε το νοτισμένο άρωμα των συννέφων, που συνωμοτούσαν κι αυτά...Και το φεγγάρι, που αθετούσε πού και πού την υπόσχεσή του. Έκανε τη χάρη, βλέπεις, στους γειτόνους του και δεν εμφανιζόταν κάθε μέρα, μήπως η καλή τους ξεστράτιζε, έχαναν οι φίλες της τα ίχνη της και τύχαινε να 'ρθει κατά τα λημέρια τους. Μάταια, όμως...

Όταν με τη σειρά της "μπήκε στο παιχνίδι", δεν ήξερε ποιο να πρωτοδιαλέξει, έτσι όπως σουλατσάριζαν άτακτα μες στη νύχτα. Πού και πού, κάποια τολμηρά αστέρια της έκλειναν πονηρά το μάτι πίσω από το τελευταίο τολμηρό σύννεφο που τους κρατούσε τσίλιες, μην και τα πάρει χαμπάρι ο υπόλοιπος γαλαξίας...

Σύντομα, η όλη υπόθεση βγήκε στην επιφάνεια και προκάλεσε συγκρούσεις. Γιατί τα αστέρια ήταν χιλιάδες, αλλά η καλή τους στα βάθη της θάλασσας μόνο μία...Κι αφού τσακώθηκαν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε άλλο κι ήταν έτοιμα να εκραγούν από το θυμό και να γίνουν χίλια κομμάτια, πήραν την απόφαση, εφόσον δεν μπορούσε να την έχει κανείς χώρια, να μη τη στενοχωρούν κι εκείνη και να περιδιαβαίνουν τον ουρανό για χάρη της.

Αυτή ήταν λοιπόν η συμφωνία των αστεριών...Στήνανε χορό κάθε βράδυ για να χαίρεται η καλή τους, πότε σε κύκλους, πότε σε άλλα περίεργα σχήματα, που Εκείνη με τις φίλες της έβγαινε μέχρι τα ακρογιάλια των νησιών και τα μάθαινε σιγά-σιγά: το Αλέτρι, ο Κυνηγός, ο Σταυρός, τα Εφτά Αδέρφια...
Μια νυχτιά όμως, ένα αστέρι αποφάσισε να θυσιάσει τη μοναξιά του αιθεροβάμονα: αποστάτησε από το χορό και τρελό από πόθο διέσχισε κάθε γωνιά του ουρανού πριν πέσει τρεμοσβήνοντας στη θάλασσα, όπου το περίμενε η καλή του, για να σμίξουνε μαζί...

Από τότε, τα αστέρια αποφάσισαν ότι με τίποτα δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν μεταξύ τους ποιο θα κέρδιζε την καρδιά της εκλεκτής του. Έτσι, κάποια στιγμή, σιωπηρά κάνουν το τελευταίο βήμα στο χορό και βάζουν πλώρη για το μεγάλο, λαμπερό και τελευταίο τους ταξίδι στον ουράνιο θόλο. Θέλουν για τελευταία φορά να ζήσουν και να γίνουν ένα με τον κόσμο, γι' αυτό θέλουν να αφουγκραστούν τα πάντα...Μερικά φεύγουν πολλά και άτακτα μαζί...Καθένα όμως ακούει ξεχωριστά και κάνει και κάτι διαφορετικό, σαν έναν τελευταίο "τσακωμό", μια ασυμφωνία μεταξύ τους...

Μέτρα καλά, ψυχή μου, τι ευχή αναφωνείς κάθε που ένα αστέρι πέφτει...