Φόβοι σε φόντο γκρίζο

Τους άλλους δεν μπορώ να τους καταλάβω. Ούτε κι εκείνοι μπορούν. Και με τρομάζει η ιδέα ότι υπάρχει πιθανότητα να πειστώ να γίνω σαν κι αυτούς. Δε θέλω!
Γιατί πρέπει να δίνω εξηγήσεις για ό,τι κάνω; Γιατί όταν οι άλλοι ρωτούν κι εσύ δεν απαντάς, είσαι αχάριστη, γιατί έχεις ανθρώπους που σε νοιάζονται, που ενδιαφέρονται...
Γιατί, για να σε δέχονται οι υπόλοιποι, πρέπει να γίνεις σαν κι αυτούς; Η πλέον απίθανη περίπτωση, βέβαια, θα ήταν να γίνουν σαν εσένα. Όχι, κανείς δεν μπορεί να επιβάλλει κάτι τέτοιο σε κάποιον. Ούτε αυτό, ούτε την ανάγκη σου να σε αισθάνονται, να σε χρειάζονται...
Νιώθω ότι δεν είμαι απαραίτητη για κανέναν, ότι απλώς περιφέρομαι εδώ κι εκεί.
Ο κόσμος με φοβίζει, είναι άγνωστος για μένα. Νιώθω ότι αν βγω λίγο παραέξω, θα χαθώ και δεν θα μπορώ να γυρίσω πίσω, σε αυτό που είμαι πραγματικά και που δε θέλω να αλλάξω. Φοβάμαι, αυτό είναι...Ίσως όλα αυτά να μην είναι τίποτα παραπάνω από μια δειλία...Όλοι δειλιάζουμε κάποτε...Δεν έχεις αισθανθεί ποτέ αυτό το ρεύμα να περνάει πάνω από το δέρμα σου και να σε ανατριχιάζει από άκρη σε άκρη;

Το νιώθω συχνά. Κι όσο πιο πολύ με ταλαιπωρεί, τόσο περισσότερο θέλω να ξεφύγω. Να δραπετεύσω. Να φύγω μακριά, σε ένα μέρος απόμερο που δεν θα 'χω τίποτε απ' αυτά να μου τριβελίζει το μυαλό, να με κάνει να πνίγομαι, να με περιορίζει, να με κάνει κομμάτια...
Το έχω βρει αυτό το μέρος. Πετάω για το δικό μου κόσμο. Αυτόν τον κόσμο τον λατρεύω! είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θελήσω και οι ήρωές μου ζουν μπροστά μου, ερωτεύονται, κλαίνε, γελάνε, αγκαλιάζονται, τσακώνονται, μισούνται...
Κάθε φορά που δεν αντέχω άλλο σε αυτό τον κόσμο, ταξιδεύω στον άλλο. Γιατί ξέρω ότι εκεί πάντα νιώθω καλύτερα.
Γιατί αφήνω το μυαλό μου να πετάξει και να φτιάξει τις πιο αγαπημένες μου ιστορίες....