2 Ιουλίου 2009

Μουσείο Ακρόπολης: Μέρος πρώτο

Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να πάω στο Μουσείο της Ακρόπολης, έχοντας βέβαια συναίσθηση ότι δεν είχα πολύ χρόνο και ότι πάω μόνο για μια...αναγνωριστική βόλτα, έχοντας σκοπό να ξαναπάω δεύτερη φορά και να δω τα πάντα ένα ένα με τη σειρά.

Η πεποίθησή μου αυτή έγινε...ακόμα εντονότερη όταν άρχισα να περπατάω τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την είσοδο του μουσείου, καθώς γύρω μου συνάντησα μια...λαοθάλασσα! Μιλάμε για πολύ κόσμο. Κόσμο, όπως τουρίστες, φοιτητές, αντρόγυνα, γκρουπ οργανωμένα από επαρχία ή μη, ακόμα και σύσσωμες οικογένειες να έρχονται στο Μουσείο...

Εκεί ήρθε το πρώτο bubble με το ερωτηματικό: αυτό δε θα μπορούσε να γίνεται και σε άλλα μουσεία της Αθήνας και, κατ' επέκτασιν, Ελλάδας; Πουθενά αλλού δεν είχα δει τόσο κοσμοσυρροή. Φταίει η φήμη του; Φταίει η αυτοδιαφήμισή του; Η εξωφρενικά χαμηλή τιμή; Τι; Γιατί για ορισμένους συν-επισκέπτες γύρω μου, από αυτά που άκουγαν τα έρημα τα αυτάκια μου ήταν ξεκάθαρο ότι είχαν έρθει λόγω...μόδας! Ναι, είναι in αυτές τις μέρες να πας στο Μουσείο. Κι όχι μόνο να πας, αλλά και να έχεις συνείδηση ότι είσαι αμόρφωτος και να πετάς κοτσάνες και να κοροϊδεύεις όσα βρίσκονται γύρω σου. Μακάρι με τέτοιες κινήσεις κι αυτή την αναβάθμιση να έρθουν πιο πολλοί άνθρωποι στα μουσεία και να μάθουν έστω και λίγη ιστορία ή κατιτίς παραπάνω.

Το τι δεν άκουσα! Για Τούρκους στα χρόνια του Αλέξανδρου: αυτό ήταν επειδή μια προτομή του Αλέξανδρου ήταν φθαρμένη και "σαφέστατα" υπονοήθηκε ότι ήταν προϊόν βανδαλισμού! Για τα "κατσαρολικά" και το "σαν τα σύγχρονα τάπερ και μπρίκια" για τα σκεύη μαγειρικής και τις εστίες που βρέθηκαν σε αρχαίες αθηναϊκές κατοικίες. Σχόλια για τα ομοιώματα φαλλών που βρέθηκαν ως μικρά ειδώλια σε κατοικίες, καθώς το κάθε σπίτι λάτρευε τους θεούς του... Παιδιά Γυμνασίου να μη γνωρίζουν ποιος ήταν ο Ασκληπιός και πάει λέγοντας...

Ας γυρίσω όμως στη δική μου εμπειρία. Αφού σιγουρεύτηκα ότι οι φωτογραφίες επιτρέπονται στο μουσείο, αρκεί να είναι χωρίς φλας, την επόμενη φορά θα πάω οργανωμένη με...τούρμπο φωτογραφική! Καθώς τώρα έπαιρνα ό,τι προλάβαινα με το κινητό. Και σίγουρα να πάω κάποια στιγμή που θα έχει κοπάσει ο όλος θόρυβος και αραιώσει και από κόσμο. Σίγουρα δεν είναι ότι δεν μπορείς να κινηθείς, αλλά μια παραπάνω άνεση θα την έχει στάνταρ.

Δεύτερο bubble με ερωτηματικό: γιατί τα μέτρα ασφαλείας δεν ήταν και τόσο...αυστηρά όπως περιγράφονταν; Στην είσοδο βέβαια περνάς από τον έλεγχο ασφαλείας των αεροδρομίων, τη γνωστή...πόρτα και έλεγχο αποσκευών, αλλά εγώ αυτό που είδα περνώντας από μέσα από την άλλη πλευρά ήταν ουσιαστικά να υπάρχει μόνο ένα τσεκ στο μηχάνημα των αποσκευών κι από εκεί και πέρα σε όσους περνούσαν από την πύλη και χτυπούσε με το γνωστό ήχο, δε γινόταν περαιτέρω έρευνα ή κάτι παραπάνω.
Συν τοις άλλοις, αν και πολλοί χώροι ήταν φραγμένοι, θα μπορούσε άνετα κάποιος να πάει σε αυτούς. Για παράδειγμα, στην είσοδο του μουσείου και αριστερά, όπου φαίνονται τα ερείπια κάτω από τα στηρίγματα του μουσείου, υπάρχει εμφανέστατα μια καγκελωτή σκάλα που οδηγεί προς αυτά, που έχει απλά μια αλυσίδα. Μόνο αυτό. Και κανέναν τριγύρω να εποπτεύει το χώρο. Μια έτσι να έκανα, είχα περάσει από την άλλη πλευρά. Συν τοις άλλοις, τελικά σε ποιους είναι προσβάσιμα τα υπόγεια 1, 2, και 3;;;

Το εκπληκτικό είναι ότι το Μουσείο είναι ουσιαστικά φτιαγμένο ΠΑΝΩ στα ερείπια που είχαν βρεθεί στην περιοχή του Μακρυγιάννη, ερείπια γειτονιάς της αρχαίας Αθήνας, με τμήματα διάσπαρτα μεταξύ τους ή και με κτίσματα το ένα πάνω στα ερείπια του άλλου από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι και τον 5ο αιώνα μ.Χ. Περπατάς στην είσοδο και στο ισόγειο του μουσείου και έχεις τα ερείπια κάτω από τα πόδια σου! Κυριολεκτικά. Τα βλέπεις από το διάφανο πάτωμα. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους ορόφους του μουσείου, 3 στο σύνολο, καθώς από το γυάλινο πάτωμα βλέπεις τον κόσμο κάτω σου. Ναι, είναι γεγονός: το Μουσείο δεν συνίσταται για άτομα με υψοφοβία...

Προσωπικά ενθουσιάστηκα με την είσοδο, το άνοιγμα με θέα τα αρχαία στα θεμέλια του μουσείου και το γυάλινο πάτωμα στο ισόγειο, καθώς είναι η μοναδική φορά, με εξαίρεση τον Κεραμεικό που είχα πάει πριν 3-4 χρόνια, που βρίσκεσαι ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ στην ίδια την αρχική θέση της ανασκαφής, τόσο κοντά με τις πέτρες, τα ερείπια, τα ψηφιδωτά από τις κατοικίες και τα λουτρά ή τους πυργίσκους, που σχεδόν τα...αγγίζεις.

Το εστιατόριο σήμερα δεν το πρόλαβα, καθώς έκλεισε νωρίτερα ειδικά σήμερα (δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με το γεγονός ότι όταν ήμουν στο δεύτερο όροφο είδα ένα γκρουπ από επισήμους, ανάμεσα στους οποίους μάλλον και τον Τομ Χανκς, να ξεναγείται στο Μουσείο από τον Υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά). Ανέβηκα μέχρι τον τρίτο όροφο, που βρίσκεται και η αίθουσα του Παρθενώνα, με οργάνωση και κατασκευή του χώρου σαν την Ακρόπολη (υπάρχουν δυο σειρές αετωμάτων, εσωτερική και εξωτερική και οι κίονες που στηρίζουν στη μέση την αίθουσα είναι ίδιοι σε αριθμό με του Παρθενώνα), που είναι ορατή από τα παράθυρα ακριβώς απέναντι. Πέρα από το γεγονός ότι πρόκειται για ένα εμφανέστατο... "ξεμπρόστιασμα" του Βρετανικού Μουσείου, καθώς προθήκες είναι κενές με όσα λείπουν, ενώ σε κάποιες υπάρχουν αντίγραφα και εκμαγεία από θραύσματα που έχουν σωθεί, σαν επισκέπτης έχεις και μια απίστευτη θέα στην γύρω περιοχή, βλέποντας "αφ' υψηλού" Μακρυγιάννη, Πλάκα, Κουκάκι, Φιλοπάππου και πάει λέγοντας.

Η διαδρομή μέσα στο Μουσείο είναι ξεκούραστη κι ούτε ιδιαίτερα πολύπλοκη. Ουσιαστικά, μπορείς ανεβαίνοντας τους ορόφους να πάρεις "μονότερμα" τη δεξιά πλευρά και κατεβαίνοντας από τις ίδιες κυλιόμενες ή σκαλιά να δεις τις αριστερές πλευρές των ίδιων αιθουσών. Παντού υπάρχουν υπάλληλοι-ξεναγοί που μοιράζονται πληροφορίες για τα διάφορα εκθέματα, ο καθένας με το δικό του μοναδικό...εκφραστικό τρόπο!

Θα επακολουθήσουν σίγουρα και επόμενα "μέρη" με εκ νέου επισκέψεις και σίγουρα κάποιες φωτογραφίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια: