Είμασταν μες στο δάσος, πυκνό με πανύψηλα δέντρα, βράχια πολλά και ένα ρυάκι να το διασχίζει...
Χωριστήκαμε σε δυο ομάδες και ξεκίνησε το κυνήγι μεταξύ μας...Η μια ομάδα έπρεπε να σκοτώσει την άλλη: όταν κάποιος σε έβρισκε μπροστά του ήταν όλα ή τίποτα, με το που τον έβλεπες αυτόματα ήσουν νεκρός. Εκτός κι αν προλάβαινες...
Ξαφνικά πετάγεται κάποιος μπροστά μου...Πρώτη φορά πάω να χτυπήσω, αλλά τον χτυπάω άτσαλα και ξέρω ότι κάπου εδώ τελειώνουν όλα. Εκείνος με χτυπάει στο στήθος, τον έχω απέναντί μου, ενώ ένας άλλος με κρατάει από το σώμα και τα χέρια για να μην μπορώ να ξεφύγω. Προσπαθώ να παλέψω, γιατί ο απέναντί μου μου κρατάει το χέρι που έχω το μαχαίρι και το στρέφει σιγά σιγά σε εμένα...
Πηδάω κάτω από ένα βράχο για να με χάσουν, έτσι καταφέρνω να ξεφύγω από αυτόν που με κρατάει και, προς μεγάλη μου έκπληξη, να τον πετάξω κάτω μαζί μου. Ακόμα στέκομαι στα πόδια μου, προς μεγάλη μου έκπληξη...
Ξανανεβαίνω, το τραύμα νιώθω να με πονάει και του επιτίθεμαι με το μαχαίρι, όταν έρχεται πάνω μου για να με σκοτώσει. Το μαχαίρι μου τον πετυχαίνει κοντά στην καρδιά και πέφτει κάτω, όσο στρέφομαι στους υπόλοιπους δικούς μου για να δω και να τους φωνάξω αν είναι καλά.
Είμαι όρθια πάνω από τον "εχθρό" μου και νιώθω να αναπνέω, αλλά σαν από μια...εξωπραγματική τρύπα στα πνευμόνια μου. Πονάω και η μπλούζα μου αρχίζει να γίνεται κόκκινη από την πληγή.
...
...
...
...
ΞΥΠΝΑΩ...και έχω την αίσθηση ότι πονάω σε εκείνο το μέρος ακόμα...